“Dit is zo’n groot project, maar het begon met zo’n kleine vonk. Ik had simpelweg een gesprek met een lerares een paar dagen voor de verkiezingen op 28 april over de situatie in haar klas. Ze vertelde me dat ze veel kinderen lesgaf die hongerig naar school kwamen, wat hun concentratie beïnvloedde en wat hen agressief maakte.
Natuurlijk raakte me dat, maar aanvankelijk dacht ik niet veel na over het gesprek. Ik had ten slotte al eerder gehoord dat kinderen in bepaalde huishoudens op het eiland niet genoeg te eten kregen. Dus ik zei tegen haar: “Laten we hopen dat welke partij dan ook de verkiezingen op vrijdag wint, iets zal doen om deze situatie te verhelpen zodra ze aantreedt.” Daarna gingen we elk onze eigen weg en dat was dat.
Maar nadat ik de school had verlaten, besloot ik iets te eten te halen in een restaurant in de buurt, zonder er veel over na te denken. Ik overwoog mijn keuzes en dacht bij mezelf: “Ik zou vandaag echt dit of dat willen eten…”
En toen drong het tot me door; hier ben ik met het voorrecht om te kiezen wat ik wel en niet wil eten met de lunch, terwijl er op mijn eigen eiland kinderen zijn die niet eens de luxe hebben om elke dag voedsel te krijgen tijdens ontbijt, lunch en diner. En daarbovenop heeft dit zelfs invloed op hun vermogen om vooruit te komen in het leven.
Het besef kwam binnen alsof de bliksem insloeg. Ik voelde alle emoties die elke persoon zou voelen bij zo’n onthulling, maar dan versterkt. Ik werd erg emotioneel en was zelfs tot tranen toe geroerd. Dat was het keerpunt, dat was toen ik besloot dat er iets aan gedaan moest worden.
Maar ik heb ook ingezien dat de oplossing uit de gemeenschap zelf moet komen, want uiteindelijk is dit een dilemma dat buiten het bereik van de overheid ligt, tenminste om het zelf op te lossen. Wijzelf moeten actie ondernemen. En dus plaatste ik de kwestie op sociale media één dag na de verkiezingen. Diezelfde nacht nam mevrouw Cova contact met me op nadat ze het bericht had gezien, en de rest is geschiedenis.”
“Wanneer ik zeg dat wij als gemeenschap actie moeten ondernemen omdat dit dilemma buiten het bereik van de overheid ligt, bedoel ik daarmee te zeggen dat het uiteindelijk de verantwoordelijkheid van de ouders is om hun kinderen drie maaltijden per dag te verschaffen.
Maar wanneer deze verantwoordelijkheid te zwaar wordt voor de ouders om te dragen, is het aan de gemeenschap om een helpende hand te bieden. En dat is dit project: het is de gemeenschap die de ouders een helpende hand biedt om hun kinderen een gebalanceerd leven te bieden.
En we doen echt een beroep op de gemeenschap met “Tur Mucha Mester Kome – Nou Jij.” We doen een beroep op alle leden van onze samenleving om deze kinderen en gezinnen uit hun benarde situatie te helpen. Met ieders steun voorspel ik dat we op 31 december tegen middernacht meer dan 2000 kinderen van evenwichtige voeding zullen hebben voorzien. Laten we ervoor gaan!”
